Estética Ininteligível? Comunicação Binária?

«M' έπιασε νοσταλγία που γράφεις για τον Δούναβη. Οι Ρωμηοί της Ρουμανίας τον λένε «ποταμό». Αν ρίξεις ένα ξυλάκι στα νερά, ίσως βγη μέχρι τη Βραΐλα και έτσι θα πάρη ένα μήνυμα η πόλη μου ότι κάπου ακόμα υπάρχω και οι ρίζες που μου έδωσε δεν χαλάσαν. Ξέρεις, όπως ένας αρχαιολόγος μελετάει με έρωτα τους χαμένους παληούς πολιτισμούς της Ανατολής, έτσι θυμάμαι τα παληά περασμένα χρόνια που μεγάλωσα κει στις όχθες του κιτρινωπού ποταμού. H εικόνα του, που ήταν ο ψυχικός άξονας της πολιτείας, μου έχει χαραχτεί στο μυαλό με ένα ήλιο ψηλά, πιο ψηλά απ' τον Αθηναϊκό διότι οι άχνες απ' τα σύννεφα τον κάνουν πιο απρόσιτο, με τις ιτιές που κλαίνε σούρνοντας τα φυλλώματα στους ατέλειωτους στρόβιλους των νερών του, με τις καλαμιές που είδαν αιώνες συνέχεια τις γενεές των βατράχων και νεροφιδιών, που τρεφόντουσαν σαν και κείνα απ' τα ανεξάντλητα πλούτια του. Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει το ίδιο, όταν θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό, είναι σαν να εξετάζω ένα παιδί ξένο, βλέπω τον εαυτό μου με περιέργεια και κείνη την απορία και κατάπληξη που πάντα νοιώθει κανείς όταν βλέπει απτά το κύλισμα του χρόνου προς μια κατεύθυνση χωρίς να ξαναγυρνάει ποτές πια απ' το ίδιο μέρος. Δεν ξέρω αν κρύβεται μια διαλεχτική αντίφαση εδώ μέσα.»